Tachykardia nadkomorowa

Co to jest tachykardia nadkomorowa?

Fizjologiczne (spoczynkowe) tętno mieści się w zakresie 60-100 uderzeń na minutę. Tachykardia nadkomorowa (w skrócie SVT) odnosi się do stanu, w którym dochodzi do nagłego wzrostu tętna powyżej 100 uderzeń na minutę (zwykle powyżej 150-200 uderzeń na minutę). Stan ten często zaczyna się całkowicie niespodziewanie, w pełni zdrowego organizmu, trwa sekundy, minuty, a nawet dziesiątki minut i kończy się spontanicznie, nagle. W kardiologii wyróżnia się wiele różnych rodzajów tachykardii nadkomorowej. W zdecydowanej większości przypadków są to niegroźne zaburzenia rytmu, które jedynie przeszkadzają i są nieprzyjemne dla ich nosicieli – szybkie bicie serca, palpitacje, duszność, zawroty głowy, a nawet stany przed omdleniem.

Co powoduje tachykardię nadkomorową?

Bardzo prosto mówiąc, przyczyną jest nieprawidłowa aktywacja przedsionków serca. Niektóre predyspozycje mogą być wrodzone, inne pojawiają się w ciągu życia. Tachykardia nadkomorowa występuje w każdym wieku i częściej występuje u kobiet. Pierwsze epizody palpitacji serca mogą występować już u nastolatków.

Jakie są ryzyka związane z tachykardią nadkomorową?

Z pewnymi wyjątkami, tachykardie nadkomorowe zazwyczaj mają dobrą prognozę, szczególnie jeśli nie są znane inne poważne choroby serca. Trudności i objawy wynikają z wysokiego tętna, które rzadko może prowadzić do omdlenia.

Jak leczy się tachykardię nadkomorową?

Leczenie można podzielić na ostre, czyli podczas szybkiego zaburzenia rytmu serca – od różnych tzw. manewrów wagalnych po podanie specjalnych leków dożylnie w celu zatrzymania arytmii, oraz leczenie przewlekłe, które polega na usunięciu zaburzenia rytmu za pomocą specjalnych cewników (zawodowo nazywane ablacją cewnikową). Jest to bezpieczne i ma bardzo wysoką skuteczność długoterminową.

Co mogę zrobić, jeśli zdiagnozowano u mnie tachykardię nadkomorową?

Warto poinformować swojego lekarza prowadzącego, czyli kardiologa, o wyniku. Na podstawie udokumentowanego zapisu EKG i dolegliwości pacjenta, lekarz wybierze optymalną metodę leczenia, w tym na przykład wskazanie do ablacji cewnikowej.